Hetja er látin...

Það er undarlegt hvernig algerlega ókunnugar manneskjur geta snert við manni.  Ég var ein af þessum "ókunnugu" sem fylgdist með baráttu Ástu Lovísu í gegnum bloggsíðuna hennar - hún var ótrúleg hetja.  Votta fjölskyldu hennar og vinum samúð mína.

Það er þannig að alltaf þegar ég er sorgmædd þá dettur mér í hug ljóðið sem lesið er við jarðarförina í myndinni Fjögur brúðkaup og jarðarför, ljóðið er eftir W.H. Auden - langar að deila því með ykkur:

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good. 

Ásta Lovísa Vilhjálmsdóttir látin